Roman Kostrzewski
Biografia

Roman Ryszard Kostrzew­ski (ur. 15 lute­go 1960) – pol­ski muzyk, woka­li­sta i autor tek­stów. Przez wie­le lat śpie­wał w zespo­le Kat, zało­żył też gru­pę Alka­traz. Obec­nie Kat & Roman Kostrzew­ski. Czło­nek Aka­de­mii Fono­gra­ficz­nej ZPAV.

Działalność artystyczna

Roman Kostrzew­ski spo­tkał muzy­ków Kata 12 grud­nia 1981 roku na pierw­szej edy­cji festi­wa­lu Sile­sian Rock w Byto­miu. Wkrót­ce dołą­czył do zespo­łu. Sto­sun­ko­wo szyb­ko Kat osią­gnął akcep­ta­cję publicz­no­ści, któ­ra w 1984 r. pod­czas festi­wa­lu w Jaro­ci­nie, nagro­dzi­ła zespół naj­wyż­szym wyróż­nie­niem. Tra­sa z Hanoi Rocks szyb­ki­mi kro­ka­mi wpro­wa­dzi­ła zespół na szczy­ty pol­skie­go roc­ka. W 1985 r. Kat nagry­wa pierw­szą pły­tę – 666 i jej anglo­ję­zycz­ny odpo­wied­nik Metal and Hell. Po spek­ta­ku­lar­nych kon­cer­tach nagry­wa Oddech wymar­łych świa­tów, po czym w wyni­ku nie­po­ro­zu­mień muzy­ków, Kat milk­nie. Woka­li­sta udzie­la się w róż­nych pro­jek­tach muzy­ków “Leśni­czów­ki”: Józe­fem Skrze­kiem, Lesz­kiem Win­de­rem, Jerzym Kawal­cem i inny­mi ślą­ski­mi muzy­ka­mi. Po zmia­nach skła­du w zespo­le Kat (docho­dzą Jacek Regul­ski i Krzysz­tof Oset), woka­li­sta ponow­nie wra­ca do pra­cy nad następ­nym albu­mem Bastard ze “Łzą dla cie­niów minio­nych” (tekst i kom­po­zy­cja – Roman Kostrzew­ski). Pierw­szy dzień sprze­da­ży zbiegł się z kolej­nym uda­nym wystę­pem w Jaro­ci­nie, gdzie sprze­da­no 4000 kaset.

W roku 1993 w Wiśle zespół nagrał pły­tę Bal­la­dy, pre­zen­tu­ją­cą łagod­niej­szą muzy­kę.

Kostrzew­ski stał się jed­nym z naj­bar­dziej roz­po­zna­wa­nych woka­li­stów pol­skie­go meta­lu. Duża w tym zasłu­ga jego kon­tro­wer­syj­nych tek­stów – w któ­rych od począt­ku prze­wi­jał się bunt prze­ciw Bogu, magia i okul­tyzm – oraz jego cha­rak­te­ry­stycz­ne­go gło­su i spo­so­bu śpie­wa­nia. Otwar­cie przy­zna­je się do fascy­na­cji twór­czo­ścią Tade­usza Miciń­skie­go czy Mar­ka Twa­ina, któ­rych twór­czość prze­nik­nę­ła poezję utwo­rów Kata, Alka­traz i indy­wi­du­al­nych pro­jek­tach muzycz­nych.

1995 rok przy­no­si pierw­sze solo­we przed­się­wzię­cie muzy­ka. Wybór padł na Biblię Sata­ni­stycz­ną Anto­na Szan­do­ra LaVeya. Kostrzew­ski recy­tu­je w spe­cy­ficz­ny spo­sób prze­tłu­ma­czo­ne frag­men­ty tego dzie­ła. Na dwu­ka­se­to­wym nagra­niu gościn­nie zagra­li Jacek Regul­ski i Piotr Luczyk, gita­rzy­ści Kata, oraz Józef Skrzek. Pozy­cja ta wywo­ła­ła moc­ne kon­tro­wer­sje, ode­zwa­ło się wie­le gło­sów oskar­ża­ją­cych muzy­ka o pro­pa­go­wa­nie sata­ni­zmu. Już wcze­śniej wystę­py zespo­łu Kat wywo­ły­wa­ły pro­te­sty śro­do­wisk kościel­nych. Kostrzew­ski odpie­rał zarzu­ty, odci­na­jąc się od aktów wan­da­li­zmu i zwra­ca­jąc uwa­gę na filo­zo­ficz­ne aspek­ty sata­ni­zmu, zawar­te w książ­ce LaVeya. Osta­tecz­nie album tra­fił do nie­wie­lu skle­pów.

Wcze­śniej, w 1986 r. mia­ła miej­sce pamięt­na dys­ku­sja Kostrzew­skie­go z księ­dzem, zare­je­stro­wa­na przez tele­wi­zję BBC w doku­men­cie Moja krew, two­ja krew na festi­wa­lu w Jaro­ci­nie.

W roku 1999 nagry­wa dwu­pły­to­we Listy z zie­mi na pod­sta­wie dzie­ła Mar­ka Twa­ina o tym samym tytu­le. Gra­ją­ce­go na kla­wi­szach Kostrzew­skie­go wspo­mógł ponow­nie Józef Skrzek. Nagra­niem i mik­sem zajął się Jacek Regul­ski. Wcze­śniej jed­nak, zespół nagry­wa naj­bar­dziej kli­ma­tycz­nie dopra­co­wa­ny album …Róże miło­ści naj­chęt­niej przyj­mu­ją się na gro­bach. Tre­ści zawar­te na pły­cie były solą w oku reali­za­to­ra nagrań, któ­ry usły­szaw­szy je, nie miał ocho­ty dalej nagry­wać albu­mu. Zespół rów­nież nie był zado­wo­lo­ny z woka­li­sty oba­wia­jąc się ata­ków mediów. Album rze­czy­wi­ście nie był eks­plo­ato­wa­ny w mediach ale to nie prze­szko­dzi­ło Różom… osią­gnąć suk­ces na mia­rę naj­lep­szych płyt zespo­łu. Pra­ca nad pły­tą ujaw­ni­ła ani­mo­zje w zespo­le. Wio­sną 1999 r. z zespo­łu odcho­dzi Piotr Luczyk. Z nowym gita­rzy­stą Kat wyru­sza w ostat­nią tra­sę z Jac­kiem Regul­skim. Muzyk jesie­nią, jadąc moto­rem ginie w wypad­ku. Kat zawie­sza dzia­łal­ność.

Woka­li­sta zakła­da zespół Alka­traz i nagry­wa z nim w 2001 r. pły­tę Error, łączą­cą wymy­ka­ją­cą się kla­sy­fi­ka­cji muzy­kę meta­lo­wą z nie­spo­ty­ka­ny­mi wcze­śniej u nie­go tek­sta­mi, będą­cy­mi peł­ny­mi kpi­ny i roz­cza­ro­wa­nia komen­ta­rza­mi do aktu­al­nej sytu­acji w Pol­sce. Wśród pobocz­nych pro­jek­tów moż­na jesz­cze wymie­nić gości­ny występ w jed­nym utwo­rze na pły­cie black­me­ta­lo­we­go zespo­łu Besatt. Udzie­lił też swo­je­go woka­lu w utwo­rze “Ser­ce dzwo­nu” new meta­lo­we­go zespo­łu Absynth.

Pod­czas kon­cer­tów Alka­traz Irek Loth zastę­pu­ję dotych­cza­so­we­go per­ku­si­stę, co kata­li­zu­je ponow­ne zbli­że­nie muzy­ków Kat. Wraz z reak­ty­wa­cją w roku 2002 odby­wa z nim tra­sę kon­cer­to­wą oraz zare­je­stro­wa­ny na pły­cie i DVD występ przed Iron Maiden w Hali Ludo­wej we Wro­cła­wiu. Po tym kon­cer­cie roz­po­czy­na solo­wą dzia­łal­ność kon­cer­to­wą z zaląż­ka­mi muzy­ki przy­go­to­wy­wa­nej do albu­mu Woda.

W zespo­le nastę­pu­je kolej­ny roz­łam wywo­ła­ny medial­nie wyra­żo­ny­mi pomó­wie­nia­mi gita­rzy­sty Pio­tra Luczy­ka. Kostrzew­ski świa­dom swo­je­go zna­cze­nia wzglę­dem publicz­no­ści ogła­sza kon­ty­nu­ację katow­skiej twór­czo­ści. Wraz z “nowy­mi” muzy­ka­mi i dotych­cza­so­wym per­ku­si­stą Kata Ire­ne­uszem Lothem wyru­sza na tra­sę pod nazwą Kat & Roman Kostrzew­ski. Od 2004 r. zespół kon­cer­tu­je do dnia dzi­siej­sze­go. Po nagra­niu kon­cer­to­wej pły­ty DVD Życie po życiu w 2007 r. zespół pra­cu­je nad pły­tą stu­dyj­ną.

W listo­pa­dzie 2007 r. na rynek tra­fia solo­wy pro­jekt Woda. Autor ujaw­nia w nim swo­bo­dę twór­czą i wcho­dzi w rejo­ny głę­bi wła­snej psy­che gdzie obra­zy rze­czy­wi­sto­ści mie­sza­ją się z wyobraź­nią. Muzy­ka ponow­nie trud­na do skla­sy­fi­ko­wa­nia, ado­ru­je słu­cha­cza bal­la­do­wy­mi kli­ma­tycz­ny­mi utwo­ra­mi, peł­ny­mi nie­spo­ty­ka­nych brzmień i melo­dyj­no­ścią otwar­tą dla prze­ka­zu uczuć.

Twór­czość Roma­na Kostrzew­skie­go wyda­wa­na jest przez Mystic Pro­duc­tion

Życie prywatne

Roman Kostrzew­ski wycho­wał się w domu dziec­ka, co, jak sam przy­zna­je, odci­snę­ło pięt­no na jego póź­niej­szych tek­stach i świa­to­po­glą­dzie. Roz­wie­dzio­ny. Ma cór­ki Nata­lię i Car­men oraz synów Nata­na i Julia­na.

Publikacje