Jerzy Połomski
Muzyk

Jerzy Połomski, właści­wie Jerzy Pająk (ur. 18 września 1933 w Radomiu) – polski piosen­karz śpiewa­ją­cy baryto­nem reper­tu­ar popular­ny, artysta estra­do­wy i aktor.

Jerzy Połomski wylan­so­wał wiele przebo­jów lat 60. i 70., takich jak m.in. "Cała sala śpiewa z nami", "Woziwoda", "Komu piosenkę?", "Daj", "Bo z dziew­czy­na­mi", "Moja miła, moja cicha, moja śliczna", "Co mówi wiatr" czy "Nie zapomnisz nigdy".

Dzieciństwo i edukacja

Jerzy Pająk dzieciń­stwo i wczesną młodość spędził w Radomiu, gdzie ukończył Techni­kum Budow­la­ne w Zespole Szkół Budow­la­nych. Po maturze wyjechał na studia do Warszawy. Zdał egzamin wstępny na wymarzo­ną archi­tek­tu­rę, jednak nie został przyjęty (decydu­ją­cy okazał się brak punktów za pocho­dze­nie – prefe­ro­wa­ne było robot­ni­cze lub chłop­skie – albo przyna­leż­ność do Związku Młodzie­ży Polskiej). Później zdał egzaminy i został przyjęty do Państwo­wej Wyższej Szkoły Teatral­nej w Warsza­wie na Wydział Estradowy.

Na studiach jego wykła­dow­ca Ludwik Sempo­liń­ski zapro­po­no­wał mu zmianę nazwiska na bardziej scenicz­ne i doradził, by poświę­cił się muzyce, nie aktor­stwu. Studia ukończył w 1957 roku z dyplomem aktora dramatu i estrady.

Kariera

Jerzy Połomski grał role drama­tycz­ne, m.in. Poetę w Weselu Stani­sła­wa Wyspiań­skie­go, króla Jana Kazimie­rza w Mazepie Juliusza Słowac­kie­go, tytułową rolę w sztuce Maksyma Gorkiego Jegor Bułyczow i inni. Jednak już dyplom, na który składał się skecz Stefanii Grodzień­skiej Rękawicz­ka i role w komediach muzycz­nych: Porwanie Sabinek wg Franza i Paula Schon­tha­na i Słomkowy kapelusz wg Eugéne’a Labiche’a, zapowia­da­ły jego przyszłą ścieżkę kariery aktor­skiej. Po studiach otrzymał propo­zy­cję zagrania głównej roli w sztuce pt. Achilles i panny Artura Marii Swinar­skie­go w Teatrze Muzycz­nym w Gdyni pod dyrekcją Danuty Badusz­ko­wej, jednak tą propo­zy­cję odrzucił.

Jako aktor zadebiu­to­wał w 1957 roku w warszaw­skim Teatrze Syrena-Buffo, gdzie zagrał m.in. w składan­kach satyrycz­nych Grzechy stare i nowe, Żarty na stół, Nasze jajko i Czym chata bogata. W książce Druga połowa życia jego profesor i mentor Ludwik Sempo­liń­ski napisał, że kierow­nic­two teatru nie potra­fi­ło należy­cie docenić talentu Jerzego Połom­skie­go: "Zniechę­co­ny dwoma nieuda­ny­mi sezonami w Buffo, gdzie nie umiano go wykorzy­stać, obsadza­jąc w banal­nych piosen­kach jak Lody, lody… i temu podob­nych numerach, nie załamał się i nie zanie­dby­wał, śpiewa­jąc i opraco­wu­jąc piosenki w Polskim Radiu". Na efekty nie trzeba było długo czekać: w 1958 zajął drugie miejsce w plebi­scy­cie Polskie­go Radia na najpo­pu­lar­niej­sze­go polskie­go piosen­ka­rza. Podobno słucha­cze oddali na niego najwię­cej głosów, ale dyrektor Włady­sław Szpilman zdecy­do­wał, że nie wypada, by taki młokos wyprze­dził sławnego Mieczy­sła­wa Fogga, i to jemu przypa­dło zwycięstwo.

Jerzy Połomski pierwszy utwór dla radia, Piosenkę dla niezna­jo­mej, skompo­no­wa­ną przez Jerzego Haralda ze słowami Zbignie­wa Kaszkura i Zbignie­wa Zaperta, nagrał jeszcze jako student. Już wtedy zyskał popular­ność, która rosła z każdym rokiem. Jednym z jej przeja­wów było zwycię­stwo w ankiecie Szpilek. Jerzy Połomski dostał 18,4% głosów, więcej niż m.in. Czesław Niemen, Wojciech Młynar­ski, Marek Grechuta i Mieczy­sław Fogg. "Połom­skie­go lubi się nieza­leż­nie od wieku, zarobków i wykształ­ce­nia" – tak redakcja podsu­mo­wa­ła wyniki ankiety.

Kariera piosen­kar­ska, obfitu­ją­ca w wyróż­nie­nia i nagrody, rozwi­ja­ła się bardzo szybko. W 1961 roku zdobył drugą nagrodę na 1. Między­na­ro­do­wym Festi­wa­lu Piosenki w Sopocie za piosenkę pt. Woziwoda, a w 1968 roku nagrodę Towarzy­stwa Przyja­ciół Opola na 6. Krajowym Festi­wa­lu Piosenki Polskiej w Opolu za utwór pt. Jest bałałaj­ka skompo­no­wa­ny przez Henryka Klejnego do słów Tadeusza Urgacza. Rok później, w 1969 roku został laure­atem festi­wa­lu Złoty Orfeusz w Bułgarii, gdzie zdobył nagrodę jury oraz radia i telewi­zji, natomiast w 1970 roku zajął trzecie miejsce na festi­wa­lu Coupe d’Europe Musicale w Szwajcarii.

W 1970 roku już jako niekwe­stio­no­wa­na gwiazda polskiej sceny muzycz­nej, wystę­po­wał w Teatrze Syrena w rewii Ćwierć za kominem. W obsadzie znalazła się również Irena Santor. W 1973 roku wystąpił na Festi­wa­lu Piosenki Radziec­kiej w Zielonej Górze, gdzie wykonał utwór Wesele. W tym samym roku zajął również trzecie miejsce podczas 11. Krajo­we­go Festi­wa­lu Piosenki Polskiej w Opolu za piosenkę pt. Bo z dziew­czy­na­mi.

Chętnie sięgał też po przed­wo­jen­ne hity, takie jak To ostatnia niedzie­la, Kiedy znów zakwitną białe bzy, Każdemu wolno kochać, Młodym być , Szkoda twoich łez. Teksty piosenek pisali dla niego Wojciech Młynar­ski, Ireneusz Iredyń­ski, Adam Kreczmar, Agniesz­ka Osiecka, Jacek Korcza­kow­ski, Zbigniew Stawecki. Ma w reper­tu­arze m.in. utwór Upamięt­nie­nie ze słowami wiersza Wisławy Szymbor­skiej pod tym samym tytułem, Ostatni Ikar ze słowami Jonasza Kofty (tytuł orygi­nal­ny Song o szczę­ściu wiecznym) i Słyszysz, pędzą sanie Siergie­ja Jesie­ni­na. Z powodze­niem śpiewał covery zagra­nicz­nych przebo­jów: Formi­da­ble, Kiliman­dja­ro, My dear Clemen­ti­ne, House of the Rising Sun, Róża była czerwona, Ach, co za noc. Nazywano go polskim Frankiem Sinatrą i Charle­sem Aznavo­urem, ale sam artysta z dystan­sem odnosił się do tych porównań.

Już jako uznany piosen­karz odnoszą­cy sukcesy dosko­na­lił swój głos u znanej mezzo­so­pra­nist­ki Wandy Wermiń­skiej. Charak­te­ry­stycz­na dla stylu muzycz­ne­go wokali­sty jest klasycz­na emisja głosu i utwory, w których szcze­gól­ne znacze­nie ma linia melodycz­na. W recen­zjach podkre­śla­no umiejęt­no­ści estra­do­we piosen­ka­rza, jego niena­gan­ną dykcję, piękną barwę głosu, elegan­cję w stroju i zacho­wa­niu, wysoką kulturę inter­pre­ta­cyj­ną i wykorzy­sty­wa­nie podczas śpiewa­nia całej gamy środków aktorskich.

Artysta koncer­to­wał zarówno w kraju, jak i poza jego grani­ca­mi, między innymi w Wielkiej Brytanii, Danii, Czecho­sło­wa­cji, ZSRR, Jugosła­wii, Rumunii i na Węgrzech, jak również na Kubie oraz wielo­krot­nie w ośrod­kach polonij­nych USA, Kanady i Austra­lii. Trzykrot­nie uhono­ro­wa­ny przez miesz­kań­ców Chicago tytułem najpo­pu­lar­niej­sze­go piosen­ka­rza polonii amery­kań­skiej w latach 1967–1969.

W 1978 roku w Stanach Zjedno­czo­nych ukazała się książka Świat Jerzego Połom­skie­go autor­stwa polonij­nej dzien­ni­kar­ki Róży Nowotar­skiej wydana przez A. Poray Book Publi­shing z siedzibą w Nowym Jorku. Artysta spędził kilka lat w Stanach Zjedno­czo­nych, do których wyjechał w grudniu 1981 roku w ramach trasy koncer­to­wej. Dostał zieloną kartę, ale gdy tylko zniesio­no stan wojenny w Polsce, oddał ją, ku ogrom­ne­mu zdziwie­niu konsula, i zdecy­do­wał się na powrót do kraju.

W 1990 roku podczas 27. Krajo­we­go Festi­wa­lu Piosenki Polskiej w Opolu otrzymał wyróż­nie­nie za utwór Moja młodość ze słowami Agniesz­ki Osiec­kiej i muzyką Seweryna Krajew­skie­go. Za album pod tym samym tytułem, który sprzedał się w 50.000 egzem­pla­rzy, w 1998 roku otrzymał Złotą płytę. Wcześniej podobny sukces odniósł m.in. longplay Daj (1970 rok), którego tytułowa piosenka ze słowami Adama Krecz­ma­ra i muzyką Jerzego Andrzeja Marka została okrzyk­nię­ta przez prasę pierw­szym polskim zaśpie­wa­nym eroty­kiem. Począt­ko­wy wers tekstu: "Daj, czegoć nie ubędzie, byś najwię­cej dała" autor zaczerp­nął z fraszki Jana Kocha­now­skie­go Do dziewki.

W 2006 roku po długiej przerwie nagrał nową wersję przeboju Bo z dziew­czy­na­mi wraz z zespołem Big Cyc, którą wykonali wspólnie na festi­wa­lu TOPtren­dy 2007 w Sopocie, a potem ponownie w 2013 roku podczas koncertu z okazji 25-lecia istnie­nia zespołu. W 2007 roku Jerzy Połomski nagrał swój premie­ro­wy singiel Czas nas zmienia z muzyką Marcina Nierubca do słów Jacka Cygana. Dwa lata później, w 2009 roku nakrę­co­no do niego teledysk w reżyse­rii Remigiu­sza Przełoż­ne­go. W 2007 piosen­karz był jurorem na 44. Między­na­ro­do­wym Festi­wa­lu Piosenki w Sopocie.

20 kwietnia 2009 roku z rąk prezy­dent Warszawy Hanny Gronkie­wicz-Waltz otrzymał nagrodę Złotego Fryde­ry­ka za całokształt twórczości.

16 czerwca 2013 roku podczas 50. Krajo­we­go Festi­wa­lu Piosenki Polskiej w Opolu wystąpił na gali jubile­uszo­wej przypo­mi­na­ją­cej najwięk­sze przeboje minio­ne­go półwie­cza. Zapre­zen­to­wał dwie piosenki: Daj oraz Bo z dziew­czy­na­mi. Prowa­dzą­cy koncert Joanna Moro i Piotr Polk złożyli wokali­ście gratu­la­cje i życzenia z podwój­nej okazji: 56 lat pracy artystycz­nej i nadcho­dzą­cych 80. urodzin, na co zgroma­dzo­na publicz­ność zareago­wa­ła sponta­nicz­nym odśpie­wa­niem Sto lat.

22 września 2013 roku TVP1 wyemi­to­wa­ła odcinek specjal­ny programu Jaka to melodia poświę­co­ny całko­wi­cie twórczo­ści Jerzego Połom­skie­go. Laure­atem został Mateusz Rozmia­rek z Poznania. W radiu Vox FM przez kilka dni (16–20 września 2013) jubilat był gościem cyklu audycji Marka Sieroc­kie­go. Koncert jubile­uszo­wy odbył się 7 grudnia 2013 roku w Państwo­wej Wyższej Szkole Teatral­nej w Krakowie z udziałem Haliny Kunic­kiej, Hanny Banaszak, Jerzego Derfla, Janusza Senta, Piotra Kałuż­ne­go, Maxa & Mariana ze Stalo­wych Magnolii, Grzegorz Margasa (PWST) oraz Dawida Suleja Rudnic­kie­go, w obecno­ści prezy­den­ta miasta Jacka Majchrowskiego.

Wystę­po­wał również w duetach: z Ireną Santor nagrał piosenkę Zakocha­ni (CD Irena Santor Duety, 1996), a z młodymi wykonaw­ca­mi śpiewał swoje przeboje: z Tatianą Okupnik Bo z dziew­czy­na­mi (finał plebi­scy­tu Viva Najpięk­niej­si, 2008), z Anną Wyszkoni Nie zapomnisz nigdy (56. KFPP Opole), z Damianem Ukeje Bo z dziew­czy­na­mi (Sylwe­ster z Dwójką, wrocław­ski rynek, 2012).

Bierze udział w akcjach i koncer­tach chary­ta­tyw­nych, m.in. organi­zo­wa­nych przez fundację Anny Dymnej Mimo Wszystko. W 2013 roku wraz z innymi artysta­mi nagrał piosenkę promu­ją­cą czwartą edycję kampanii Pomaga­nie Jest Trendy poświę­co­ną upowszech­nia­niu wiedzy o autyzmie Autyzm nie musi być wyrokiem (jego zdjęcie znalazło się w kalen­da­rzu, którego wydanie było elemen­tem tej kampanii społecz­nej). Wystę­pu­je również podczas krakow­skich koncer­tów Granie na szcze­ka­nie, z których dochód jest przezna­czo­ny na pomoc bezdom­nym zwierzętom.

Życie prywatne

Od ponad sześć­dzie­się­ciu lat mieszka w Warsza­wie, obecnie w jednej z kamienic na Mokotowie.