Piotr Szczepanik
Muzyk

Piotr Szcze­pa­nik (ur. 14 lute­go 1942 w Lubli­nie, zm. 20 sierp­nia 2020 tam­że) – pol­ski pio­sen­karz, aktor i gita­rzy­sta.

Życiorys

Stu­dio­wał histo­rię sztu­ki na Kato­lic­kim Uni­wer­sy­te­cie Lubel­skim i tam roz­po­czął dzia­łal­ność arty­stycz­ną w kaba­re­cie “Czart” wystę­pu­ją­cym w kul­to­wej lubel­skiej kawiar­ni “Czar­cia łapa”, miesz­czą­cej się na Sta­rym Mie­ście, oraz w Aka­de­mii Medycz­nej “Dren 59”. Debiu­to­wał w 1963 na Festi­wa­lu Pio­sen­ki Stu­denc­kiej w Kra­ko­wie. Zna­ny jest z takich prze­bo­jów jak Żół­te kalen­da­rze (autor tek­stu: Jerzy Mil­ler), Kochać, Goniąc kor­mo­ra­ny (auto­rem obu tek­stów jest Andrzej Tyl­czyń­ski), Puste koper­ty, Zaba­wa pod­miej­ska, Nigdy wię­cej i innych.

Na prze­ło­mie lat 60. i 70. XX w. wraz z Boh­da­nem Łazu­ką i Jac­kiem Fedo­ro­wi­czem pre­zen­to­wał pro­gram estra­do­wo-kaba­re­to­wy “Popie­raj­my się”. W latach 70. wystę­po­wał solo (przy akom­pa­nia­men­cie gita­ry) w pro­gra­mach muzycz­no-poetyc­kich oraz z reci­ta­la­mi pie­śni i roman­sów. Śpie­wał tak­że utwo­ry Ada­ma Nowa­ka. Dzia­łał też jako aktor (zagrał m.in. tytu­ło­wą rolę w tele­wi­zyj­nej adap­ta­cji “Cha­ma” Eli­zy Orzesz­ko­wej, 1979).

Wraz z NSZZ “Soli­dar­ność”, od 1980 do 1989, był, wraz z naj­wy­bit­niej­szy­mi twór­ca­mi pol­skiej kul­tu­ry, współ­or­ga­ni­za­to­rem Festi­wa­lu Pio­sen­ki Praw­dzi­wej (1981) oraz kon­cer­tów w Muzeum Archi­die­ce­zji War­szaw­skiej, któ­re mie­ści­ło się w tam­tym cza­sie w poklasz­tor­nym budyn­ku ojców Try­ni­ta­rzy przy koście­le pod wezwa­niem Trój­cy Prze­naj­święt­szej przy ul. Solec 61 w War­sza­wie. Muzeum mia­ło skrom­ne warun­ki loka­lo­we, nie­wiel­kie sale, w któ­rych odby­wa­ły się wystę­py i kon­cer­ny zwy­kle były peł­ne, czę­sto bra­ko­wa­ło miejsc. Widzów przy­cią­ga­ły na Solec wspa­nia­ła atmos­fe­ra, wol­ność arty­stycz­nej eks­pre­sji oraz wyso­ki poziom arty­stycz­ny: “Roz­ma­itych pre­mier, wie­czo­rów poezji, pie­śni i muzy­ki było ponad pięć­dzie­siąt, a wszyst­kich ich wysta­wień w latach 1983–1989 oko­ło sied­miu­set. Pierw­szy kon­cert, połą­czo­ny z wysta­wą Jac­ka Mal­czew­skie­go, to “Bogu­ro­dzi­ca, Ojców moich śpiew” – w wyko­na­niu Pio­tra Szcze­pa­ni­ka. Miał ogrom­ne powo­dze­nie, szedł co tydzień, dwa razy w sobo­tę i raz w nie­dzie­lę”.

Po 1990 był sze­fem Zespo­łu Współ­pra­cy ze Śro­do­wi­ska­mi Twór­czy­mi w Kan­ce­la­rii Pre­zy­den­ta Lecha Wałę­sy, a w 2005 człon­kiem hono­ro­we­go komi­te­tu popar­cia Lecha Kaczyń­skie­go w wybo­rach pre­zy­denc­kich. W 2007 w wybo­rach par­la­men­tar­nych poparł Pra­wo i Spra­wie­dli­wość, a tak­że zasiadł w komi­te­cie hono­ro­we­go popar­cia PiS‑u. W 2010 poparł Jaro­sła­wa Kaczyń­skie­go w wybo­rach pre­zy­denc­kich.

Kon­cer­to­wał w kra­ju i za gra­ni­cą, m.in. w Austra­lii, Nowej Zelan­dii, Kana­dzie oraz w wie­lu kra­jach Euro­py.

Zmarł 20 sierp­nia 2020. Po uro­czy­stej mszy świę­tej, któ­ra mia­ła miej­sce 31 sierp­nia 2020 w archi­ka­te­drze lubel­skiej został pocho­wa­ny na Cmen­ta­rzu Powąz­kow­skim.

W 2016 został odzna­czo­ny Zło­tym Meda­lem “Zasłu­żo­ny Kul­tu­rze Glo­ria Artis”.