Biografia
Wojciech Skowroński (ur. 11 lipca 1941 w Warszawie, zm. 17 stycznia 2002 w Poznaniu) – polski pianista, wokalista, aranżer, kompozytor. Oprócz własnego repertuaru wykonywał standardy muzyki bluesowej i przeboje rockandrollowe.
Życiorys
Ukończył Średnią Szkołę Muzyczną w klasie klarnetu, studiował na Akademii Muzycznej w Poznaniu. W 1962 roku był pianistą dixielandowej grupy Storyville Jazz Band, w 1963 r. został finalistą II Ogólnopolskiego Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie i przez kilka miesięcy był członkiem zespołu Czerwono-Czarni. W latach 1966 -67 współpracował z poznańskimi Bardami, z którymi zajął I miejsce w Ogólnopolskim Przeglądzie Zespołów Instrumentalnych, Wokalistów i Piosenkarzy. Zespół wystąpił również na imprezach towarzyszących Krajowemu Festiwalowi Piosenki Polskiej Opole '67 oraz w koncercie pt. Nowe Twarze w Polskim Jazzie na MFMJ Jazz Jamboree '67 w Warszawie. Od stycznia do maja 1968 r. działało trio Hubertusy, które oprócz Skowrońskiego współtworzyli: Hubert Szymczyński (gitara basowa) i Jerzy Skowronek (perkusja). W marcu zespół wziął udział w V festiwalu Jazz nad Odrą. Skowroński zdobył nagrodę publiczności i I nagrodę w kategorii wokalistów, ex aequo z Marianną Wróblewską. W latach 1968-1969 współpracował z zespołami: Drumlersi, Nowi Polanie i Grupa ABC Andrzeja Nebeskiego. Po odejściu od ABC w maju 1969 roku muzyk prowadził własne zespoły, tj. Trio Bluesowe znane także jako Blues Trio (1969-1972) i Blues & Rock (1972-1976). Blues Trio wzięło udział m.in. w: II Beat Session w Warszawie, plebiscycie o Złotą Kotwicę Sopockiego Lata 1970 i Karnawałowych Spotkaniach Muzycznych (1971) zyskując coraz większe powodzenie. Na II Lubelskich Spotkaniach Wokalistów Jazzowych (czerwiec 1971) Skowroński otrzymał III miejsce i nagrodę dziennikarzy natomiast na II Wielkopolskich Rytmach Młodych w Jarocinie zespół wystąpił jako gwiazda festiwalu.
Już pod nazwą Blues & Rock grupa wzięła udział m.in. w XI KFPP w Opolu, Częstochowskich Spotkaniach Jazzowych i w Dniach Kultury Polskiej w Berlinie (1973). Zespół wielokrotnie występował na Lubelskich Spotkaniach Wokalistów Jazzowych, na festiwalu opolskim i na Jazz Jamboree, gdzie w 1972 r. nagrał czwórkę, która została uznana za pierwszą płytę koncertową w historii polskiej muzyki rozrywkowej. Na jej repertuar złożyły się kompozycje z repertuaru Otisa Spanna (No sence in worrying) i Isaaca Hayesa (Precious, precious - paraphrase). Wojciech Skowroński wielokrotnie występował za granicą, m.in. w NRD, Czechosłowacji, RFN, ZSRR, Holandii, Belgii i Francji. Szczyt popularności jego formacji przypadł na lata 1973-1974, czyli na okres współpracy z chórkiem wokalnym Rock & Blues w składzie: Ewa Górzanka (wł. Góra), Krystyna Stolarska oraz Halina Zielińska, później zastąpiona przez Teresę Głowacką. W styczniu 1973 roku zespół w poszerzonym składzie zarejestrował swoją pierwszą płytę długogrającą pt. Blues & Rock, w tym samym roku wystąpił także w niemieckim programie telewizyjnym TV Rund. Grupa wylansowała takie przeboje jak: Kominiarz Johnny, Blues to zawsze blues jest (II nagroda w kategorii "Interpretacje" na XI KFPP Opole'73), Ludzie, coś mi tutaj nie gra, Alabama, Gdybyś miał dwa życia, czy Ja to się cieszę byle czym. Przez Trio Bluesowe, jak i przez Blues & Rock przewinęli się: basiści Kazimierz Plewiński i Andrzej Iskra (ur. 12.11.1946, zm. 15.09.1991), perkusiści Andrzej Nackoski, Piotr Janton, Przemysław Lisiecki i Maciej Winiewicz, elektroakustyk sporadycznie grający na harmonijce ustnej oraz instrumentach perkusyjnych. Latem 1973 r. dołączył gitarzysta Edmund Klaus.
Wojtka nie są w stanie opisać żadne słowa. Nawet jego płyty są tylko bladym odbiciem tego, co działo się na koncertach. Potrafił dosłownie doprowadzić do czerwoności i wspólnej ekstazy każdą publiczność. To było po prostu niesamowite i nie znam innego muzyka, który mógłby Mu w tym dorównać. Był nie tylko świetnym pianistą i wokalistą – był przy tym prawdziwym showmanem, który zarażał wszystkich dookoła swoją muzyką, jeśli tylko stał przy nim jakiś fortepian. Co ciekawe, tworzywem którym zarażał wcale nie były Jego popularne piosenki, był nim blues, a zwłaszcza jedna z jego odmian – boogie-woogie. Jego improwizacje porywały – żywiołowością, pomysłowością, wirtuozerią i naturalnym czuciem bluesa. Takich rzeczy nie można się nauczyć – trzeba je mieć we krwi. Mieliśmy w osobie Wojtka jednego z najwspanialszych bluesmanów, jakich wydała polska ziemia
Wiosną 1975 roku nastąpiły kolejne zmiany personalne i w skład zespołu towarzyszącego pianiście weszli: Eugeniusz Orlicki (gitara basowa) i Eryk Kulm, a po trzech miesiącach Waldemar Majewski (perkusja). W tym składzie Skowroński, ze swoją grupą wystąpił w poznańskiej telewizji, a w latach 1975-1976 współpracował z łódzką orkiestrą Karola Nicze, czego efektem były wspólne trasy koncertowe pod nazwą Kontrasty i porównania. W kwietniu 1976 roku zespół wystąpił na Międzynarodowej Wiośnie Estradowej, a w maju zarejestrował drugi album pt. Wojciech Skowroński. Po zakończeniu trasy koncertowej w październiku 1976 r. Blues & Rock uległ rozwiązaniu. Wiosną 1978 roku Skowroński i Lisiecki z nowymi muzykami na krótko reaktywowali grupę pod nazwą New Blues & Rock, lecz był to trudny okres dla gatunku muzycznego, który muzycy prezentowali, co w efekcie zawęziło jego działalność koncertową do rzadkich krajowych występów. Na początku lat osiemdziesiątych Skowroński wyjeżdżał za granicę z zespołami Woytek S. Band i Wojtek S. Trio, w których oprócz muzyka występowali: perkusista znany ze składów wcześniejszych zespołów pianisty Przemysław Lisiecki i jego brat, basista Wojciech Lisiecki. W 1984 prowadził zespół Wojtek S. Boogie Man, w którego skład weszli gitarzysta Tomasz Dziubiński oraz Lisiecki. Rok później zarejestrowano materiał na płytę Fortepian i ja, po której nagraniu odbyła się jej trasa promocyjna po kraju. Po zakończeniu tournée miejsce Lisieckiego za zestawem perkusyjnym zajął Wiesław Lustyk.
W kwietniu 1985 roku Wojciech Skowroński reaktywuje swoje trio z moim udziałem na gitarach akustycznej i elektrycznej i Przemkiem Lisieckim ma perkusji. Prawie codzienne próby nad nową płytą Wojtka odbywały się u niego w domu w przy ulicy Szelągowskiej. Razem z Wojtkiem wpadliśmy na pomysł, żeby tym razem zrezygnować z gitary basowej lub kontrabasu. W stylu boogie-woogie najważniejsza jest lewa ręka fortepianu oraz grube struny gitary a gitara basowa zaciemniała by to brzmienie. Znakomity efekt tego posunięcia jest słyszalny na płycie. W miesiącu maju był już gotowy prawie cały materiał na płytę Wojtka Fortepian i Ja na razie jeszcze bez tekstów piosenek. Nagrań wstępnych dokonał Andrzej Modrzejewski u Wojtka w domu. Wojtek śpiewa całą płytę tzw. scat
W latach 1986-1988 zespół Skowrońskiego pod nazwą Woytek Band wziął udział w imprezie Old Rock Meeting A.D. 1986, której organizatorem był Franciszek Walicki oraz wystąpił na żywo w Studio HI-FI – koncert emitowany przez TVP (wrzesień 1986). W zmienionym składzie, m.in. z nowym gitarzystą Lechem Niedźwiedzińskim formacja dokończyła nagrywanie albumu pt. Jak się bawisz? (1987), a w 1988 roku wystąpiła w Domu Muzyki i Tańca w Zabrzu, w programie Gwiazdy Mocnego Uderzenia – koncert również emitowany przez TVP. Skowroński dokonał licznych nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia – solowych i z orkiestrą Alex Band – Aleksandra Maliszewskiego, orkiestrą Jerzego Miliana i orkiestrą Andrzeja Trzaskowskiego. Pod koniec 1990 roku pianista poważnie zachorował, co w efekcie położyło kres jego działalności koncertowej i kres istnieniu zespołu Woytek Band. Wojciech Skowroński zmarł 17 stycznia 2002 roku po ciężkiej chorobie, której przyczyną był nowotwór krtani i płuc. Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu.
