Wojciech Skowroński
Muzyk

Wojciech Skowroń­ski (ur. 11 lipca 1941 w Warsza­wie, zm. 17 stycznia 2002 w Poznaniu) – polski pianista, wokali­sta, aranżer, kompo­zy­tor. Oprócz własnego reper­tu­aru wykony­wał standar­dy muzyki blueso­wej i przeboje rockandrollowe.

Życiorys

Ukończył Średnią Szkołę Muzyczną w klasie klarnetu, studio­wał na Akademii Muzycz­nej w Poznaniu. W 1962 roku był pianistą dixie­lan­do­wej grupy Story­vil­le Jazz Band, w 1963 r. został finali­stą II Ogólno­pol­skie­go Festi­wa­lu Młodych Talentów w Szcze­ci­nie i przez kilka miesięcy był człon­kiem zespołu Czerwono-Czarni. W latach 1966 -67 współ­pra­co­wał z poznań­ski­mi Bardami, z którymi zajął I miejsce w Ogólno­pol­skim Przeglą­dzie Zespołów Instru­men­tal­nych, Wokali­stów i Piosen­ka­rzy. Zespół wystąpił również na impre­zach towarzy­szą­cych Krajo­we­mu Festi­wa­lo­wi Piosenki Polskiej Opole '67 oraz w koncer­cie pt. Nowe Twarze w Polskim Jazzie na MFMJ Jazz Jamboree '67 w Warsza­wie. Od stycznia do maja 1968 r. działało trio Huber­tu­sy, które oprócz Skowroń­skie­go współ­two­rzy­li: Hubert Szymczyń­ski (gitara basowa) i Jerzy Skowro­nek (perkusja). W marcu zespół wziął udział w V festi­wa­lu Jazz nad Odrą. Skowroń­ski zdobył nagrodę publicz­no­ści i I nagrodę w katego­rii wokali­stów, ex aequo z Marianną Wróblew­ską. W latach 1968-1969 współ­pra­co­wał z zespo­ła­mi: Drumler­si, Nowi Polanie i Grupa ABC Andrzeja Nebeskie­go. Po odejściu od ABC w maju 1969 roku muzyk prowa­dził własne zespoły, tj. Trio Bluesowe znane także jako Blues Trio (1969-1972) i Blues & Rock (1972-1976). Blues Trio wzięło udział m.in. w: II Beat Session w Warsza­wie, plebi­scy­cie o Złotą Kotwicę Sopoc­kie­go Lata 1970 i Karna­wa­ło­wych Spotka­niach Muzycz­nych (1971) zyskując coraz większe powodze­nie. Na II Lubel­skich Spotka­niach Wokali­stów Jazzo­wych (czerwiec 1971) Skowroń­ski otrzymał III miejsce i nagrodę dzien­ni­ka­rzy natomiast na II Wielko­pol­skich Rytmach Młodych w Jaroci­nie zespół wystąpił jako gwiazda festiwalu. 

Już pod nazwą Blues & Rock grupa wzięła udział m.in. w XI KFPP w Opolu, Często­chow­skich Spotka­niach Jazzo­wych i w Dniach Kultury Polskiej w Berlinie (1973). Zespół wielo­krot­nie wystę­po­wał na Lubel­skich Spotka­niach Wokali­stów Jazzo­wych, na festi­wa­lu opolskim i na Jazz Jamboree, gdzie w 1972 r. nagrał czwórkę, która została uznana za pierwszą płytę koncer­to­wą w historii polskiej muzyki rozryw­ko­wej. Na jej reper­tu­ar złożyły się kompo­zy­cje z reper­tu­aru Otisa Spanna (No sence in worrying) i Isaaca Hayesa (Precious, precious - paraph­ra­se). Wojciech Skowroń­ski wielo­krot­nie wystę­po­wał za granicą, m.in. w NRD, Czecho­sło­wa­cji, RFN, ZSRR, Holandii, Belgii i Francji. Szczyt popular­no­ści jego formacji przypadł na lata 1973-1974, czyli na okres współ­pra­cy z chórkiem wokalnym Rock & Blues w składzie: Ewa Górzanka (wł. Góra), Krystyna Stolar­ska oraz Halina Zieliń­ska, później zastą­pio­na przez Teresę Głowacką. W styczniu 1973 roku zespół w posze­rzo­nym składzie zareje­stro­wał swoją pierwszą płytę długo­gra­ją­cą pt. Blues & Rock, w tym samym roku wystąpił także w niemiec­kim progra­mie telewi­zyj­nym TV Rund. Grupa wylan­so­wa­ła takie przeboje jak: Kominiarz Johnny, Blues to zawsze blues jest (II nagroda w katego­rii "Inter­pre­ta­cje" na XI KFPP Opole'73), Ludzie, coś mi tutaj nie gra, Alabama, Gdybyś miał dwa życia, czy Ja to się cieszę byle czym. Przez Trio Bluesowe, jak i przez Blues & Rock przewi­nę­li się: basiści Kazimierz Plewiń­ski i Andrzej Iskra (ur. 12.11.1946, zm. 15.09.1991), perku­si­ści Andrzej Nackoski, Piotr Janton, Przemy­sław Lisiecki i Maciej Winie­wicz, elektro­aku­styk spora­dycz­nie grający na harmo­nij­ce ustnej oraz instru­men­tach perku­syj­nych. Latem 1973 r. dołączył gitarzy­sta Edmund Klaus.

Wojtka nie są w stanie opisać żadne słowa. Nawet jego płyty są tylko bladym odbiciem tego, co działo się na koncer­tach. Potrafił dosłow­nie dopro­wa­dzić do czerwo­no­ści i wspólnej ekstazy każdą publicz­ność. To było po prostu niesa­mo­wi­te i nie znam innego muzyka, który mógłby Mu w tym dorównać. Był nie tylko świetnym pianistą i wokali­stą – był przy tym prawdzi­wym showma­nem, który zarażał wszyst­kich dookoła swoją muzyką, jeśli tylko stał przy nim jakiś forte­pian. Co ciekawe, tworzy­wem którym zarażał wcale nie były Jego popular­ne piosenki, był nim blues, a zwłasz­cza jedna z jego odmian – boogie-woogie. Jego impro­wi­za­cje porywały – żywio­ło­wo­ścią, pomysło­wo­ścią, wirtu­oze­rią i natural­nym czuciem bluesa. Takich rzeczy nie można się nauczyć – trzeba je mieć we krwi. Mieliśmy w osobie Wojtka jednego z najwspa­nial­szych bluesma­nów, jakich wydała polska ziemia

Wiosną 1975 roku nastą­pi­ły kolejne zmiany perso­nal­ne i w skład zespołu towarzy­szą­ce­go piani­ście weszli: Eugeniusz Orlicki (gitara basowa) i Eryk Kulm, a po trzech miesią­cach Waldemar Majewski (perkusja). W tym składzie Skowroń­ski, ze swoją grupą wystąpił w poznań­skiej telewi­zji, a w latach 1975-1976 współ­pra­co­wał z łódzką orkie­strą Karola Nicze, czego efektem były wspólne trasy koncer­to­we pod nazwą Kontra­sty i porów­na­nia. W kwietniu 1976 roku zespół wystąpił na Między­na­ro­do­wej Wiośnie Estra­do­wej, a w maju zareje­stro­wał drugi album pt. Wojciech Skowroń­ski. Po zakoń­cze­niu trasy koncer­to­wej w paździer­ni­ku 1976 r. Blues & Rock uległ rozwią­za­niu. Wiosną 1978 roku Skowroń­ski i Lisiecki z nowymi muzykami na krótko reakty­wo­wa­li grupę pod nazwą New Blues & Rock, lecz był to trudny okres dla gatunku muzycz­ne­go, który muzycy prezen­to­wa­li, co w efekcie zawęziło jego działal­ność koncer­to­wą do rzadkich krajo­wych występów. Na początku lat osiem­dzie­sią­tych Skowroń­ski wyjeż­dżał za granicę z zespo­ła­mi Woytek S. Band i Wojtek S. Trio, w których oprócz muzyka wystę­po­wa­li: perku­si­sta znany ze składów wcześniej­szych zespołów pianisty Przemy­sław Lisiecki i jego brat, basista Wojciech Lisiecki. W 1984 prowa­dził zespół Wojtek S. Boogie Man, w którego skład weszli gitarzy­sta Tomasz Dziubiń­ski oraz Lisiecki. Rok później zareje­stro­wa­no materiał na płytę Forte­pian i ja, po której nagraniu odbyła się jej trasa promo­cyj­na po kraju. Po zakoń­cze­niu tournée miejsce Lisiec­kie­go za zestawem perku­syj­nym zajął Wiesław Lustyk.

W kwietniu 1985 roku Wojciech Skowroń­ski reakty­wu­je swoje trio z moim udziałem na gitarach akustycz­nej i elektrycz­nej i Przemkiem Lisiec­kim ma perkusji. Prawie codzien­ne próby nad nową płytą Wojtka odbywały się u niego w domu w przy ulicy Szelą­gow­skiej. Razem z Wojtkiem wpadli­śmy na pomysł, żeby tym razem zrezy­gno­wać z gitary basowej lub kontra­ba­su. W stylu boogie-woogie najważ­niej­sza jest lewa ręka forte­pia­nu oraz grube struny gitary a gitara basowa zaciem­nia­ła by to brzmie­nie. Znako­mi­ty efekt tego posunię­cia jest słyszal­ny na płycie. W miesiącu maju był już gotowy prawie cały materiał na płytę Wojtka Forte­pian i Ja na razie jeszcze bez tekstów piosenek. Nagrań wstęp­nych dokonał Andrzej Modrze­jew­ski u Wojtka w domu. Wojtek śpiewa całą płytę tzw. scat

W latach 1986-1988 zespół Skowroń­skie­go pod nazwą Woytek Band wziął udział w imprezie Old Rock Meeting A.D. 1986, której organi­za­to­rem był Franci­szek Walicki oraz wystąpił na żywo w Studio HI-FI – koncert emito­wa­ny przez TVP (wrzesień 1986). W zmienio­nym składzie, m.in. z nowym gitarzy­stą Lechem Niedź­wie­dziń­skim formacja dokoń­czy­ła nagry­wa­nie albumu pt. Jak się bawisz? (1987), a w 1988 roku wystą­pi­ła w Domu Muzyki i Tańca w Zabrzu, w progra­mie Gwiazdy Mocnego Uderze­nia – koncert również emito­wa­ny przez TVP. Skowroń­ski dokonał licznych nagrań archi­wal­nych dla Polskie­go Radia – solowych i z orkie­strą Alex Band – Aleksan­dra Maliszew­skie­go, orkie­strą Jerzego Miliana i orkie­strą Andrzeja Trzaskow­skie­go. Pod koniec 1990 roku pianista poważnie zacho­ro­wał, co w efekcie położyło kres jego działal­no­ści koncer­to­wej i kres istnie­niu zespołu Woytek Band. Wojciech Skowroń­ski zmarł 17 stycznia 2002 roku po ciężkiej chorobie, której przyczy­ną był nowotwór krtani i płuc. Został pocho­wa­ny na Cmenta­rzu Junikowo w Poznaniu.

Dyskografia solowa

Albumy

Kompilacje

Single i Czwórki

Pocztówki dźwiękowe

Nagrania radiowe i telewizyjne

Single i Czwórki

Pocztówki dźwiękowe

Nagrania radiowe i telewizyjne